Nowele o charakterze krótkich reportaży przedstawiają sceny rozgrywające się w więzieniu. W opisanych historiach na plan pierwszy wybijają się motywy destrukcyjnego wpływu tego miejsca na osadzonych i ich cierpienia, zderzonych z obojętnością, a niekiedy wręcz okrucieństwem władz i służb więziennych. Konopnicka, pokazując surowe, bezduszne reguły, rządzące życiem więziennym, oszczędnie, choć zarazem bardzo sugestywnie, przedstawiła świat wewnętrzny swoich bohaterów, szkicując delikatną kreską portrety więźniów i więźniarek oraz decydentów i strażników. Pisarka z iście socjologiczną wnikliwością bada relacje panujące wewnątrz klasycznej ,,instytucji totalnej” i wpływ nieludzkiego systemu na degradację moralną oraz psychologiczną jednostki. W poszczególnych nowelach pojawiają się motywy przemocy, upodlenia, choroby, żalu, ale także nieokiełznanej potrzeby wolności i ucieczki za wszelką cenę — nawet za cenę życia.

Obrazki więzienne stanowią relację z rozmów autorki z więźniami i pracownikami więzień, a także z jej bezpośrednich obserwacji. Surowy i zarazem osobisty styl tych nowel pokazuje nieco inne, niezwykle interesujące, oblicze pisarki, znanej większości czytelników ze szkolnych lektur i utworów dla dzieci.